We weten al langer dan vandaag dat ze bij het Glitterbeat-label mensen hebben, die over bijzondere oren beschikken en wereldwijd muziek en muzikanten weten te vinden, die nogal ver van de platgetreden paden opereren. Deze keer haalden ze hun mosterd in Servië, meer bepaald in Belgrado, een stad waarvan het nachtleven en de muzikale scene al even boeiend en bruisend zijn als die van Berlijn, maar die kennelijk een beetje verder af liggen van de centra waar de beslissingen genomen worden. De “underground”, zeg maar.

Daar is Vladimir Lenhart -zelf de kleinzoon van een destijds erg populaire folkzanger- al bijna een kwart eeuw bezig met het maken van muziek die hij, middels loopmachines en een set walkmans, weet te distilleren uit bergen en bergen cassettes die hij in de loop der jaren verzamelde en letterlijk per kilo kocht op de lokale vlooienmarkten en in wat wij kringwinkels zouden noemen. Lenhart maakt ritmepatronen, schildert geluidscollages en maakt daarmee een basis waarop zijn zangeressen -hier zijn dat Tijana Stankoviç, van zichzelf een klassiek geschoolde violiste en etnomusicologe maar daarnaast ook programmator bij Radio Belgrado- Zoja Borovcanin, zangeres van Del Arno Band en van Lira Vega, en Svetlana Spajic, die we dan weer veeleer kennen vanwege haar samenwerkingen met mensen als Marina Abramovic, Domna Saiou, Antony & the Johnsons en Balkan Beat Box. Alle drie mensen, die wel vaker live met Lenhart optreden en waarvan Stankoviç ook al deel was van de plaat “Duets” van een paar jaar geleden.

We zitten dus midden in “the Scene”, zou je kunnen zeggen en typisch aan de muziek van deze plaat, is de mix tussen folk -vooral in de zang-, de punk en de industriële Noise. Op het eerste gezicht zou je kunnen zeggen dat die zaken moeilijk verenigbaar zijn, maar al heel snel nadat je opener “Vodu Brala” opzet, kom je helemaal in de sfeer: de dansvloer ligt uitnodigend naar jou te lonken. Het is vooral echter de traditional “Mejremo”, die je oren echt doet opengaan: zwaar gemanipuleerd vioolmotief, waarmee de stem in duel / duet gaat boven een dwingende, pompende percussie…het zorgt voor een heel bijzondere maar ook heel aantrekkelijke jaren ’80-klank, die de oudjes onder ons met heimwee aan zalen als de Isol in Leuven of de Lintfabriek in Kontich zullen doen terugdenken. Bij “Zuta Zaba” waan je je in een auto-sloperij in pakweg Fes of Marrakech, en bij “Dzamahirija” kun je je perfect voorstellen dat Les Négresses Vertes plots verschijnen.

Kortom, dit is enorm gevarieerde en boeiende, maar niet altijd even toegankelijke muziek, die best een beetje inlooptijd en herhaling vergt van de luisteraar, maar die je, na de nodige probeerbeurten, drie kwartier lang zonder omzien meeneemt op een muzikaal avontuur dat sporen nalaat. Ik zou heus wel eens willen zien hoe Lenhart dat live klaarspeelt, want dat er enig toverwerk komt kijken bij muziek als deze, daar ben ik intussen wel achter gekomen. In afwachting lukt het moeiteloos om te genieten van dit heerlijk muzikaal amalgaam !

(Dani Heyvaert)